Teško da bi Marko Miljanov u današnjim mutnim vremenima našao bolji primjer za čojstvo i junaštvo od firme TRB i njenog vlasnika Slavenka Ristića, i to kada se objektivno sagledaju svi segmenti.
Jer, u vremenu sebičluka i dobu laži i prevara, teško je naći privrednika koji istovremeno zapošljava više od hiljadu ljudi i redovno ih plaća sa jedne strane, a da je priznat i prepoznat u svetu sa druge.
I to kako priznat i prepoznat – tako da ne samo da posluje širom planete, već ga sa radošću i poštovanjem primaju predsjednici Namibije i Vijetnama, ili u okviru Ujedinjenih nacija vodi odlučnu i čvrstu borbu protiv terorizma.
Teško je, dabome, danas naći nekoga ko je spreman da izdvoji dva miliona maraka za respiratore u Republici Srpskoj početkom borbe protiv pandemije: većini se ta borba završila na saopštenjima, velikim riječima i navodnoj zabrinutosti.
Dabome, čojstvo ne dolazi do izražaja samo u kriznim momentima, već i u “svakodnevnici”: mali je broj kolektiva, boraca, udruženja, sportskih timova koji su zakucali na ta vrata, a da im nisu širom otvorena i da kroz njih na kraju nisu izašli nasmejani i zadovoljni.
Kada se sabiraju plusevi i minusi, bavi se bilansom i saldom, ali ima i onih stvari koje ne staju u poslovne knjige: iako i u njima odlično stoje, baš ovo o čemu pišemo, čini TRB stvarno velikim. Jer, ni čojstvo ni junaštvo se dijagramom ne mogu izraziti, ali u tom kolektivu svakako žive.
Izvor: Nacional.live
